24 nov Welke potentie heeft jouw vrije tijd?
Op een vroege donderdagochtend ineens verzeild geraakt in een gesprek. Door mijn wekker heen geslapen en dus sinds een paar minuten pas wakker. Totaal onverwachts trof ik 7.55 uur aan. Anderhalf uur later dan gewenst. “I am not going to beat myself up for this” .. Het is zoals het is. Langzaam ontwaken en schrijven tijdens het ontbijt.
Wat is vrijheid?
Nadat ik met een lach vertel dat ik door mijn wekker heen ben geslapen .. Neemt de eigenaresse van de B&B me mee in de start van haar ochtend. “Sinds dat het donkerder is in de ochtenden kom ik steeds moeilijker mijn bed uit”. En niet veel later zijn we daar. Waar? Bij het onderwerp vrijheid. Omdat ik vertel dat ik dan vanmiddag maar datgene wat ik had gepland voor de ochtend ga doen. Zij herkent deze manier van schakelen en anticiperen, want ook zij onderneemt en is baas over haar eigen agenda. Grotendeels dan.
Het maken van een eigen keuze, is zóveel waard
“Dat ik dan gisteren mijn zusje overdag kan helpen, dat voelt dan toch als een soort van luxe”, zegt ze terwijl haar vinger bovenop het koffiezetapparaat liggen, het koffiemokje in de aanslag. Luxe. Een containerbegrip. Een brede term, welke voor ons beide een andere betekenis kan hebben. Ik laat de ‘dat begrijp ik wel ja’ bewust achterwege. Oprechte nieuwsgierigheid. Denken we écht hetzelfde? Wacht even trouwens .. Of we hetzelfde denken doet er niet toe. Ik ben nieuwsgierig naar haar definitie van ‘luxe’.
“Waarom voelt het voor jou als een luxe?”
Na het stellen van deze vraag krijg ik mijn antwoord. De luxe zit ‘m voor de eigenaresse, de zus van, in het feit dat ze zelf kan kiezen. In het feit dat ze haar eigen keuze kan maken. Ze zichzelf niet meer in het negen tot vijf stramien begeeft. Ze kan het zichzelf nog goed herinneren, hoe het werken voor een baas was. Ik kan me vinden in de gevonden kracht die schuilt in keuzevrijheid. Dat wat keuzevrijheid je brengt valt wat mij betreft niet uit te drukken in woorden en al hélemaal niet in geld.
Zich schuldig voelen
“Op dat soort momenten voel ik me dan weleens schuldig?”, zegt ze. Waarop ik haar aankijk en vraag: “Richting wie?”, met een overdreven verbaasde uitdrukking op mijn gezicht. De eigenaresse schiet in de lach. “Ja geen idee ..”, terwijl ik het moment nog iets langer vast grijp .. “Nou, voor wie in godsnaam? Haha!”, uitbeeldend dat er niemand met ons is waar ze rekening mee moet houden. “Richting het Universum dan misschien?”
Als ik doorvraag dan blijkt dat ze wat ze van haar moeder gezien heeft, die áltijd bezig was, bij zich draagt. De boodschap vanuit haar opvoeding, haar ouders hebben áltijd gewerkt, heeft ze eveneens overgenomen. De periode bij haar vorige werkgever liet ook zo zijn afdruk achter. Een periode in haar leven waarin zó hard mogelijk werken het hoogst haalbare leek.
Af en toe moet je je leven ondersteboven houden om te zien of er nog meer in zit
De klik tussen ons is er vast niet voor niets. Ik begrijp haar, want zelf loop ik ook nog weleens tegen dit soort momenten aan. Alhoewel ik me absoluut niet schuldig voel. Ik meer een soort van druk voel. De negen tot vijf kaders wel heel erg veilig waren. De uren binnen dit kader betaalde uren waren en de vrijheid van nu vaak onbetaald is. Terwijl ik ook kan zeggen dat ik op het punt ben geraakt dat ik de ontspanning die ik ervaar voor mezelf, ook al verklaar je me dan misschien voor gek, uit probeer te drukken in geld. Het is meer dan prima dat de ontspanning het bedrag op mijn bankrekening niet laat stijgen. In deze momenten van ontspanning ontstaan ideeën die me op de juiste koers houden. Tsja, de minuten waarin ik niets moet en alles mag .. Zijn toch echt onbetaalbaar. En wanneer er dan FLOW is, ik die vast kan pakken, in het diepe duik en werk verzet. De impulsieve momenten van samenzijn met onder andere mijn neefje en mijn moeder als de kers op de spreekwoordelijke taart.
Welke potentie heeft jouw vrije tijd?