08 jun Waarom zou je een dergelijke dialoog weigeren?
Na de Bataclan, was het boek dat een vriendinnetje voor me meebracht tijdens haar bezoek aan mij in Barcelona. Een prachtig boek en dus wat mij betreft een aanrader. Een bijzonder boek, met daarin een inhoud die voor mij aantoonde dat het gezegde ‘zo vader, zo zoon’ ver van de waarheid af staat. Het bewijs dat er mensen zijn die weigeren alles over één kam te scheren en dat er helaas ook mensen bestaan die de kunst om hun ware bedoelingen te verbergen beheersen.
Identiteitscrisis
“Er wordt gezegd dat als je in twee culturen leeft, je in werkelijkheid tot geen enkele behoort”, een uitspraak die me een fractie van een seconde vastgreep omdat ‘ie me bekend voorkwam. Twee culturen en jezelf daar naar voegen, kan dat leiden tot een identiteitscrisis? Na de Bataclan is het inspirerende en hoopgevende verhaal van twee vaders. De zoon van de ene vader pleegde de aanslag in Parijs. De dochter van de andere vader kwam daarbij om het leven.
“Hoe verschrikkelijk de ervaring ook was, er zijn altijd positieve dingen in te ontdekken”, aldus Ferry Zandvliet, Bataclan overlevende. Het in staat zijn om te denken in verzoening in plaats van tegenstellingen. Ongelofelijk om te lezen dat beide vaders de tegenstellingen, uiteindelijk, lieten voor wat ze waren. Beide leven ze vanuit de overtuiging dat, wat er ook op hun pad komt, mensen met elkaar moeten blijven praten in plaats van de deur dichtgooien of de ander buitensluiten.
Wanneer je nuances niet begrijpt,
Beide vaders, in gesprek met elkaar. Waarin ze proberen te begrijpen welke motieven er achter gedrag schuil ging, terwijl sommige motieven gewoonweg niet te begrijpen vallen. Het er toch naar luisteren waardevol kan zijn, zo blijkt. Antwoorden vinden bij anderen interessanter kan zijn dan ze te vinden bij jezelf, mits je ervoor openstaat. En als je er dan voor openstaat, zoals de twee vaders in het boek, ik daar ongelofelijk veel respect voor kan hebben. “Ben ik te tolerant geweest? Ik weet het niet”, zegt de vader van de terrorist. “Het was een goede jongen en ik heb lang gedacht dat hij gelukkig was”. Het eerste dat me te binnen schoot, na het lezen van deze woorden, was: “Heb je het hem ook gevraagd?”
Kennen we onze naasten?
Mijn antwoord daarop is: Nee. Ik heb het mogen aanschouwen en me ten doel gesteld dat ik het anders wil. Hoe meningen zich in een gezin vaak niet kunnen vinden, gedachtegangen eveneens. Een afstand tot vereniging. Begrip. Dialoog. We onszelf nu in een andere tijd lijken te begeven, een tijd van toenadering en afstand ineen. Willen we van een mededeling naar een vraag?
“Als je zaak niet loopt, papa, dan is dat omdat je niet genoeg bidt”, de veroordeling van zijn zoon hoorbaar, echter niet vastgepakt. Later .. Later komen soortgelijke woorden wederom bovendrijven. “Toen ik een biertje tevoorschijn haalde”, legt de vader van de terrorist uit .. “Merkte ik duidelijk dat hij dat niet prettig vond. Ik denk zelfs dat ik een vorm van haat in zijn ogen zag”.
Had je maar,
Had hij het zeker willen weten? Dacht ik bij het lezen van de zinnen. Ikzelf steeds meer tot de conclusie kom dat intuïtieve gevoelens tot stand komen door het horen van een oordeel of veroordeling in toegesproken zinnen. Vergis je niet .. Een oordeel is heel makkelijk hoorbaar en ligt vaker dan ons lief is verborgen in een gesloten of een suggestieve vraag. En zodra jouw zinnen beginnen met ‘ik denk’, zoals die van de vader van de terrorist, dat het signaal is dat je eigenlijk gewoon navraag moet doen. Dubbelchecken. Afstand nemen van de aanname. Toewerken naar verbinding en daarbij ‘het met elkaar eens zijn’ even loslaten. Pure dialoog. Luisteren, daar waar mogelijk samenvatten, en vooral doorvragen.
De gelegenheid gaat voorbij
“Ik heb zeker niet voldoende aandacht besteed aan die kleine problemen, die vervolgens uitgroeiden tot minachting voor het leven”, zei Azdyne Amimour, de vader van Samy, een seculier opgevoede maar geradicaliseerde jongen, die het vuur opende op de concertgangers.
Bron: Na de Bataclan – Georges Salines