19 apr Voel je je dan niet alleen?

Vroeg ze terwijl ik een van haar tweedehands boeken vastpakte. “Nee hoor, een veelgestelde vraag wel die u stelt, maar ik vind het heerlijk om zo eens in de zoveel tijd alleen op reis te gaan.” Soms kies ik ervoor om uit te leggen wat het ‘alleen reizen’ me brengt. Steeds vaker stel ik mezelf de vraag of die uitleg misschien wel tegen dovemansoren is.

Dat je alleen bent,

Wil niet zeggen dat je je alleen voelt. Sterker nog er bestaan eigenlijk best wel veel mensen die juist heel goed alleen kunnen zijn. Als ik terugblik naar mijn jaren als kind, kom ik tot de conclusie dat ik toen al regelmatig de keuze maakte om alleen te zijn. Urenlang schreef ik gedichten, luisterde ik naar cd’s van Marco Borsato, was ik bezig met het recorden van de top 40 op cassettebandjes, reed ik door de Reeshof op mijn BMX of zocht ik naar winkelwagentjes waar de vijftig cent nog in zat en dat geld spendeerde ik vervolgens bij de Jamin.

Regelmatig elders dan in Tilburg

Ik vind de wereld nou eenmaal te klein om op één plek te blijven. In Kaapstad voel ik mij de komende maand weer even thuis. En ook dit keer is weer de meest gestelde vraag of ik mezelf niet alleen voel. Ik ergens toch wil blijven benadrukken dat alleen zijn niet gelijk staat aan eenzaam zijn. Het gekke is dat als je alleen reist je eigenlijk nooit alleen bent. Je legt namelijk veel sneller contact met anderen omdat je niet de focus hebt op degene waarmee je bent.  

Weet je dat …

Je je ook heel alleen kunt voelen als je SAMEN met iemand bent? Dat is één van mijn ontstane inzichten, in het verschil tussen met en zonder iemand reizen. Het liefst dompel ik mezelf tijdens het maken van reizen onder in de meest unieke momenten, waardoor ik vertraag en mezelf eigenlijk op plekken wil begeven waar de locals zijn. Geen mainstream dingen. Ik zoek beleving. Wil mezelf thuis voelen. Terwijl dat is wat ik leuk vind, en dus echt niet door de ander zo leuk gevonden wordt. Dat voelt voor mij dan soms toch als een teleurstelling. Daar waar ik vreugde voelde, een unieke situatie zag of volledig in het moment was .. Het dan niet wederzijds bleek te zijn. “Lijkt me echt klote als je dan ergens bent en je kunt dat niet met iemand delen”, nou geloof me .. Soms ben je samen en lukt dat nog steeds niet.

Mijn competitieve ik en ik vermaken zichzelf

Hoe competitief ik ben? Nou dat je een tegenstander van een berg maakt omdat ze Elsie heet. Het je tijdens de eerste hike-poging niet lukt om aan de top te komen en je dus door zal gaan totdat je bovenaan geraakt, je nog net niet zo staat te springen als Rocky Balboa. Je met het gemiddelde van Google Maps de strijd aangaat en je het een compliment richting jezelf vindt als je elf minuten van de geschatte aankomsttijd afloopt.

Of ik al Spaans, Thais of Marokkaans spreek?  

Nee, ik hou het toch echt bij Engels en geloof me .. Daarmee kom je een heel eind. De onderonsjes met voorbijgangers of zij die mij helpen bij het vinden van vervoer terug, omdat de blaren op m’n hielen staan, dat zijn voor mij de waardevolle momenten die ik koester. En dat zijn de momenten waar zomaar ineens de mooiste vriendschappen ontstaan, zonder de voorwaarde dezelfde taal te spreken. Het soms puur om het non-verbale gaat. De vriendelijkheid, een lach op je gezicht, de gunfactor .. Waarvan ik weet dat ik die heb. De energie die je uitstraalt. Zo bevestigde een Italiaans vriendinnetje, woonachtig in New York, afgelopen week aan me. “Do you remember that day when you came back from Vegas and LA, I saw you for the second time and at that moment I thought: I really wanna be friends with her.”

En ondertussen zijn Jennifer en ik alweer 10 jaar verder