29 dec “Verwacht je minder, heb je al snel meer”
Een one-liner van een van mijn beste vrienden. Regelmatig schud hij ze uit zijn spreekwoordelijke mouw. En als het dan weer eens zover is, tijdens een van onze telefoongesprekken, dan vang ik ze zoals ik ooit de bal ving tijdens een potje softbal in Central Park. Waarom? Omdat ik uitgesproken woorden waardevol vind. We zeggen nou eenmaal geen dingen ‘zomaar’.
OOR voor detail
Dat ik een programma als ‘Robinson’ niet zomaar meer kan kijken. Een gedachteloos stukje TV, of niet? Meer dan een spel. Meer dan een aantal bij elkaar geraapte BNN’ers op een eiland. Prachtige TV, voor degene die dat zo kan maar vooral wil zien. “Ik zit tevreden op de boot”, klinkt de stem van Wietze. Ik had al zo’n vermoeden, na het zien van de wegvarende boot op klaarlichte dag. Wietze vertrok.
Je hoeft geen Robinson te zijn om te beseffen dat ..
“Er is veel gemis. Er is veel uitzichtloosheid. Ik wil graag naar huis. Ik wil hier niet meer zijn”, zegt Wietze in de camera. “Ik heb gewoon enorme heimwee. We zitten vandaag op dag 23 en dag 23 is het getal waarop ik afzwaai”. Ik luister aandachtig, wetende dat het bij deze woorden niet zal blijven. Het durven toegeven brengt me kippenvel. De kracht van zijn keuze eveneens. Ik het niet eens meer wil labelen als ‘opgeven’.
Tevreden zijn,
“Ik wilde heel graag een proef winnen, een individuele proef. En dat is me gelukt. Ik wilde heel graag een samensmelting overleven, dat is me ook gelukt. Ik wilde graag aan een samensmeltings-diner aanschuiven, dat is me ook gelukt. Ik wilde mezelf gaan vervelen, tot op het bot vervelen .. Totdat ik écht niet meer kon. Dat is me ook zéker gelukt”, verteld Wietze, terwijl hij de tranen weg probeert te knipperen .. Althans, zo lijkt ‘t.
“Iets zoeken waarvan ik niet wist dat ik het zocht”
En dat was voor Wietze zichzelf realiseren dat het leven uit heel veel kleine dingetjes bestaat die je het meest gelukkig maken. Dat juist dát voor hem thuis niet in de grote dingen zit, in carrières of wat dan ook. “Dat zit thuis gewoon in … Met je kinderen … Op de bakfiets … En dan breekt hij. Wat ik méér dan begrijpelijk vind. Ook bij mij rolt een traan over mijn wang. “Op de bakfiets naar de speeltuin gaan en een ijsje met ze eten. Dat is wat mij het meest gelukkig maakt. Dat heb ik hier ervaren en het is oké.” Terwijl de tranen nu ook over Wietze zijn wangen kegelen, vind ik herkenning in zijn woorden en vraag me direct af of anderen ook deze herkenning vinden? Of deze woorden bij anderen ook zó binnen komen als bij mij. Je van deze woorden namelijk kunt leren.
“Tranen van GELUK, TRANEN van geluk”
Daarmee eindigt Wietze. Ik was fan van Robinson-Wietze, kan niet echt duiden waarom. Dat het niet altijd om winnen gaat is me al een tijdje duidelijk .. En dat voor een persoon die slecht tegen haar verlies kan. Een prachtige opsomming van dat waar Wietze tevreden over is. Wie tevreden is, heeft altijd genoeg. Zo blijkt maar weer.
Als je nou terug kijkt op afgelopen jaar .. Waar ben je dan tevreden over? Waar wil je trots op zijn? Wat neem je mee naar het nieuwe jaar? En wat laat je los .. ?
Voor nu alvast een fijne jaarwisseling!