23 nov Van een vraagteken naar uitroepteken,
Dat het leven een uitdaging is, dat zijn de meeste lezers denk ik wel met mij eens. Dat het leven uitdagender wordt als je uitroeptekens in jezelf draagt, tsja .. Daar kunnen de meesten misschien ook wel over meepraten. In de loop van ons leven worden we van een vraagteken een uitroepteken. De uitroeptekens zoals dingen zeker weten, kennis hebben en daardoor koers kunnen bepalen .. Kunnen je heel ver brengen. Maar dan, dan is daar ineens het kantelpunt.
In het niet weten van sommige dingen ligt een groot stuk wijsheid
Feit is en blijft dat niets in het leven zeker is. Dat is dan direct zo’n kantelpunt, maar we kennen er meerdere. “Ik ben nou eenmaal zo”, “Ze weten hoe ik ben” of “Dat is wie ik ben” .. Ook die vlieger gaat niet voor altijd op. Voor een tijdje misschien. Voor een bepaalde fase, want verandering is een constante en dus ook de verandering die jij zelf doormaakt. Jouw kijk op het leven is continu in beweging. Een kwestie van context, rollen en generaties. De nieuwe generaties die ons telkens weer het tegendeel bewijzen. Wederom praten we dan over verandering en vernieuwing. Terwijl ik toch nog regelmatig verneem dat vroeger alles beter was.
Tussen wat wordt gezegd en niet bedoeld,
En wat wordt bedoeld maar niet gezegd. Een dagelijks terugkomend iets. We praten wel, maar vaker is het de stem in ons hoofd die maar geen moment van stilte lijkt te vinden. “En dan denk ik, snappen ze dat nou nog steeds niet? Nou, dan wil je het gewoon niet snappen hoor”, precies daar zakt het anker, en legt het schip zich vast. “Ik heb het jou nou al drie keer uitgelegd”, de frustratie hoorbaar. En als die ervaringen zich verankeren, dan is het gevaar dat je zomaar eens overtuigd zou kunnen raken van; “Niemand kan meer voor zichzelf denken”.
Want dan is iemand ineens zo
Door de zoveelste ongeschreven regel. De zoveelste gewoonte. We het liefst tegen een gedeelde set van waarden en normen aanlopen. Kopieën van onszelf. Terwijl diversiteit en inclusie, inclusiviteit, de woorden van deze tijd betreffen. Generaliseren daar dus haaks op staat en het belangrijk is dat iedereen mee kan doen, dus ook de nieuwe generaties, andere ikken, nieuwe vraagtekens.
Acceptatie, zonder iets los te laten
Elkaar eigenlijk gewoon even stevig vasthouden. Anders omarmen. Ideeën omarmen, want die ontstaan niet voor niets. Elkaar aanhoren, en beseffen dat we elkaar niet altijd kunnen begrijpen, volledig kunnen begrijpen en dat dan ook gewoon eens accepteren. Accepteren dat we allemaal anders zijn, want dat zien we toch ook? Accepteren dat onze eerste neiging zal blijven dat op te zoeken wat bij ons ‘past’, beter gezegd, dat waar wij onszelf in herkennen met als extra .. Onze ogen maar liever nog onze oren niet sluiten voor al dat anders. Er zit namelijk een leercurve achter, die samengaat met tijd. De schoonheid in verschillen willen zien, en die bedoel ik dan zo breed mogelijk maar ik laat ‘m expres vaag, dan mag jij het verder invullen.
Medespeler, figurant of toeschouwer
Want telkens maar weer vanuit jezelf vertrekken, zoals jij vindt dat het hoort, zoals jij het gewend bent of zoals jij het zou doen .. Komt overeen met het onbekende terrein laten voor wat het is. Het onbekende terrein je rug toekeren. Iets met onbekend dat onbemind maakt, we dat onszelf niet langer kunnen permitteren.