11 aug Steeds dezelfde vragen,

Een vraag stellen terwijl het gewenste antwoord je doof maakt voor het antwoord dat zal volgen. Het je tegelijkertijd blind maakt voor dat wat er mogelijk te zien zou zijn. Het werkelijk zo is dat een gewenst of verwacht antwoord, je tegen zal houden om écht te horen. Echt te luisteren. Een discussiepunt, bleek laatst, waardoor ik twee weken geleden in een verhitte discussie raakte. Luisteren naar datgene dat jou bevestiging zal geven van jouw werkelijkheid, zonder door te vragen .. Is voor mij de grootste dooddoener.

Een brug slaan door dialoog

Nieuwsgierig zijn. Aansluiten op elkaars woorden. Dialoog tot stand brengen. Zorgvuldigheid toevoegen. Semantiek herkennen. Echt verbinden .. Ik dat ondertussen van bepaalde mensen, met sleutelfuncties, in werkend Nederland verwacht. De context van de verhitte discussie, bepaalde de temperatuur. “Waar zie jij jezelf over vijf jaar?”, een veelvoorkomende vraag tijdens een sollicitatiegesprek. Waar zoek je naar, tijdens het stellen van deze vraag? Zoek je naar ambitie? De zekerheid dat .. Of stel je ‘m om te stellen omdat iedereen het doet?

Wil je begrijpen wat iemand werkelijk drijft?

Mij werd vorig jaar de volgende vraag gesteld: “Kijkend naar jouw CV, zie ik een aantal sabbaticals. Ga je op korte termijn weer weg?” Om eerlijk te zijn had ik nog geen plannen. De vraag, gesloten en suggestief, zorgde ervoor dat ik geen antwoord kon geven. Wekte bij mij de indruk dat degene die de vraag stelde niet werkelijk wilde weten. Voorbij ging aan o.a. de loyaliteit die eveneens zichtbaar was op mijn CV. Voorbij ging aan het feit dat het nooit zeker is dat iemand voor langere tijd blijft. Waarmee ik wil zeggen, dat iemand met het ‘juiste’ antwoord ook zomaar na één jaar niet meer werkzaam voor hen zou kunnen zijn. Diegene voorbij ging aan ‘waarom’ ik voor sabbaticals heb gekozen .. Waar was mijn keuze op gebaseerd? Wat hebben deze periodes me gebracht? En waarom keerde ik terug bij mijn werkgever, waar ik uiteindelijk zes jaar werkte. Wat zegt dat over mij?

Dat ieder zijn verhaal heeft .. Net als jij de jouwe

Het vinden van de juiste vragen start uiteindelijk bij oprechte interesse, vind ik. Lange tijd zat mijn oordeel me ook in de weg. Hoewel ik van nature écht wel nieuwsgierig ben, sloot ik makkelijker aan op dat wat mijn interesse had of dat wat overeenkwam met het beeld van mijn eigen werkelijkheid. Nu ik het toch over mijn sabbaticals heb, kan ik jullie ook wel vertellen dat die periodes de meest waardevolle periodes zijn geweest in het stimuleren van mijn interesse(s) en het ontwikkelen van mijn luistervermogen. De ‘ik vind’ kwam namelijk al heel snel bovendrijven, tijdens de momenten die ik alleen was. De bewustwording dat een gesprek verder reikt dan deze twee woorden, een waardevol inzicht.

Tijdens intake-, sollicitatie-, functionerings- of beoordelingsgesprekken  

Valt het me op. Vaker zelfs. Tijdens een date in Barcelona, hoorde ik mezelf vorige week zeggen: “Stel je deze vraag omdat je het antwoord écht wil horen of stel je de vraag om ‘m maar gewoon te stellen?”, waardoor de kerel tegenover me ineens hélemaal op de andere kant van de spreekwoordelijke wip ging zitten. “Oké, ik zal geen vragen meer stellen”, terwijl hij met zijn twee vingers het ik-rits-mijn-mond-dicht gebaar uitbeeldde. Een vriendelijke glimlach vanuit mij als non-verbaal antwoord. Het feit dat hij van vraag naar vraag sprong, “Vertel eens over je tattoo”, “Hoe spreek je jouw naam uit?”, “Wat is je hobby?” .. Om van het antwoord uiteindelijk iets te vinden: “Dat is toch geen hobby”. Zorgde ervoor dat ik niet anders kon dan hem te confronteren met zijn wegwerpvragen.

Een hint van wat het zou kunnen zijn,

“Ik denk niet na over wat ik later wil doen omdat ik later eerst wil halen. Als ik later haal, dan ben ik vrij en is alles goed.”, woorden uit een roman. Nou weetje wat, in de tussentijd laat ik mezelf zoveel mogelijk verrassen door andere perspectieven. Neem ik ze tot me. Sommige bestempelen het als zoekende .. Terwijl ik zeg ze dat ik het nodig vind, ernaar hunker, mezelf wil trainen op begrip. Ik gesprekspartner wil zijn .. Omdat ik weet hoe het is als mensen niet luisteren. Ik weet hoe het is hoe onbegrip aanvoelt. Hoe judgement verborgen in intonatie klinkt. Ik dus liever wil proosten op het voordeel van de twijfel. Ik het nodig acht, niet alleen voor mij als persoon maar met name voor mij als trainer/coach.