24 jun Niet alle bijen maken honing,

Soms grijp ik weleens naar een boek puur vanuit gemak. Vaker als de omslag me aanspreekt .. Maar ik moet eerlijk toegeven, dat laatste was bij dit boek niet het geval. De omslag volledig ondergedompeld in een koele bruine kleur gemengd met een olijvige tint en daardoor een oubollige uitstraling. Een dame in een beige jurk, waarvan ik vermoed dat het een zijde stof is, staat met een koffer in haar handen. Klaar voor vertrek. Een ferme grip ontbreekt en de manier waarop haar schoenen naar binnen wijzen geeft me de bevestiging van onzekerheid.

Niet de looks, maar dertien woorden die me over de spreekwoordelijke streep halen dit boek te kopen: “Het relaas van een vrouw die haar gezin verlaat op zoek naar geluk”. Ik reken nietsvermoedend af. Op dat moment weet ik nog niet dat ik verrast zal worden door de inhoud. Weet ik niet dat ik een boek zal gaan lezen waarin een bevestiging schuilgaat. De bevestiging dat onze maatschappij verslaafd is aan economische groei .. Geobsedeerd door consumentisme en verstrikt in een neerwaartse spiraal van steeds meer behoeften.

Ik neem jullie mee,

– Het idee sluimerde door en een paar maanden later zag ik in de NRC een artikel staan over stukken land die te koop werden aangeboden, hier bij La Laja. Ik stond op een dag weer eens een keer in de file, waar geen einde aan leek te komen. En het besluit om het gewoon te doen werd heel snel genomen. Terwijl ik stapvoets langs een weiland reed zag ik daar een koe staan. Hij stond op een kalme manier te herkauwen en keek me aan. Het was alsof zijn ogen keken met een blik van: ‘Man, maak je niet zo druk!’ Ik was jaloers op een koe! Ik zou willen dat ik die koe was, dacht ik. Dat was de ommekeer. Ik doe het gewoon, dacht ik vervolgens. Ik verkocht mijn bedrijfsaandelen, verkocht al mijn bezittingen. ‘Ook die mooie auto?’, vroeg Carin en lachte daarbij lief naar hem. ‘Ook die mooie auto’ zei Joep. ‘Alles. Het bleek me niet eens moeite te kosten. Het waren maar dingen, dode dingen’. –

Geloof jij, net als ik, dat steeds meer mensen sneuvelen onder het kapitalistische leven? Sneuvelen als in mentaal helemaal onderuit gaan omdat ze hun behoeften niet kunnen beheersen en steeds méér willen, waardoor ze afhankelijk blijven en dus een slaaf van het consumentisme.

– ‘Ik vind het nog steeds onbegrijpelijk dat het gros van de mensen niet inziet dat ze hun behoeftepatroon steeds meer uitbreiden. En waar leidt dat toe? Tot geluk? Dat zie ik niet. Steeds duikt er weer een andere behoefte op, mensen wennen daar weer snel aan, de lol is er vanaf maar het product wordt voor de meesten wel onmisbaar. Dat zie je ook bij vakanties. Mensen zijn niet meer tevreden met een tentje op de Veluwe. Vroeger was een reis per vliegtuig alleen voor de zeer welgestelden weggelegd. Dat geldt minstens zo erg voor allerlei apparaten zoals televisie, computer, de mobiele telefoon en de Tomtom. Alsof we met een doodgewone landkaart niet meer op plaats van bestemming kunnen komen. Hoe meer behoeften je hebt, hoe meer gebonden je bent. De vrijheid tot aanschaf is schijnvrijheid. Juist het-niet-willen-hebben maakt vrij’. Joep stond op: ‘Kom’ zei hij, ‘nu ga ik je mijn rijkdom laten zien’. –

Wat ging er in je om, toen je dit zo las? Als ik ‘bezit is ballast’ schrijf, wat denk je dan? Als ja daar vanuit zou mogen gaan, zou je jezelf dan leren ontdekken wat nu echt belangrijk voor je is? Wat is het kleinschaligste dat je recentelijk nog waardeerde?

Ik ben benieuwd en hoop dat je het met me wil delen; .. Wat is jouw rijkdom?

Bron: Niet alle bijen maken honing – Ineke van Pelt