25 sep Je had het slechter kunnen hebben.

“Maar waarom zeggen ze nooit het tegenovergestelde?” zei een vriend van me op een gefrustreerde toon. Een gesprek dat ik een aantal maanden geleden voerde. Zijn woorden zijn me bijgebleven. “Je had het slechter kunnen hebben”, een dooddoener voor velen. Want já, je had het toch ook echt béter kunnen hebben.

Om eerlijk te zijn was mijn redenatie, tijdens het gesprek, precies hetzelfde. Ook ik was schuldig aan dezelfde primaire reactie: “Mm, het had slechter gekund .. Kijk eens naar de positieve dingen in je leven, naar wat je wèl hebt”. Onze primaire reactie?

Wat zijn we gewend om op een vervelende, onverwachts slechte, pijnlijke situatie of ervaring direct een positiviteitsPLEISTER te plakken.

Voor sommige nuttig, voor anderen een dooddoener. Het helpt hen de situatie vanuit een ander perspectief te bekijken. Echter op het moment zelf is het geen directe oplossing.

– Het is niet wat je overkomt dat je leven vormt, maar hoe je ermee omgaat –

Waarom toch altijd die positiviteitsPLEISTER? In de vorm van woorden, een eigen verhaal of argumenten. Het brein dat alles weer geordend wil hebben omdat we in zekere zin worden geraakt? Emoties voelen? Onszelf klote voelen? Niet alleen ons brein zit het gros van de tijd in de beschermmodus ook vrienden, familie of kennissen.

Wanneer een kerel mij uiteindelijk niet ziet zitten en me de spreekwoordelijke bons geeft, merk ik vaak in gesprekken met vriendinnen dat het al heel snel de volgende richting uit gaat: ‘ach, geef het wat tijd!, ‘je slaat jezelf er wel doorheen’ of ‘dit was gewoon nog niet de ware’. Toen ik een hele poos geleden een kennis sprak die een enorme ambitie had om professioneel voetbaltrainer te worden maar helaas niet was geslaagd voor de eerste test, viel de stilte. Een stilte die verbroken werd door argumenten als ‘alles gebeurt met een reden’, ‘het is nu gewoon niet de juiste tijd’, ‘het is misschien ook wel beter dat de opleiding zich een jaartje opschuift’. Hoe is het mogelijk eigenlijk? Als deze argumenten na de daadwerkelijke tegenslag ineens boven komen drijven dan bestonden deze argumenten toch op voorhand ook al? Hebben we ze dan wel goed overwogen of überhaupt de revue laten passeren?

Hoe eerlijk is dit gesprek met jezelf of met de ander? Iedere poging om aan het negatieve te ontsnappen of het gewoon te negeren komt je uiteindelijk weer tegemoet als een boemerang.

Mark Manson schrijft: “The avoidance of suffering is a form of suffering. The avoidance of struggle is a struggle. The denial of failure is a failure. Hiding what is shameful is itself a form of shame. To try to avoid pain is to give too many fucks about pain.” Ik zou het niet beter of sterker kunnen verwoorden in het Nederlands. Spijker op de kop dingen!

De positiviteitsPLEISTER rationaliseert terwijl we daarmee geen gehoor geven aan het daadwerkelijke gevoel. Soms komt het, mijn inziens, zelfs neer op het ontkrachten van jezelf. Van de genomen beslissing. Plakken we de positiviteitsPLEISTER sneller wanneer een beslissing niet vanuit onszelf komt? Of is dit simpelweg hoe ons brein werkt? Mogen we stellen dat we onszelf liever niet te lang klote willen voelen? Of plakken we de positiviteitsPLEISTER omdat het nou eenmaal moeilijk is om over gevoelens te praten? Het tijd kost om over gevoelens te praten en we die niet altijd hebben?

Mark schrijft: “We all have our chosen methods to numb the pain of our problems. But the longer we avoid and the longer we numb, the more painful it will be when we finally do confront our issues”.

– Become comfortable with all the shit life throws you –

Het onderliggende probleem aanpakken, gehoor geven aan gevoelens en vóóral niet gewend raken aan het negeren ervan. De positiviteitsPLEISTER helpt het bloeden stoppen maar heelt de wond niet van binnenuit. Laten we eens wat vaker de tijd nemen om het gesprek een laag dieper te krijgen door vragen te stellen. Hoe voel je jezelf? Hoe uit dat gevoel zich? Wat maakt dat je jezelf zo voelt? Hoe had je het liever gezien? Waarom ben je teleurgesteld, boos of verdrietig?

Een eerste stap.

Bron: The subtle art of not giving a fuck – Mark Manson