11 mei Ik zou het zomaar voor lief nemen,
Zomaar, omdat het ergens zo normaal voor me voelt. Een maand lang ontwaak ik in Portugal, start ik mijn ochtenden in Lissabon en ben ik een periode afwezig, althans, zo lijkt het. “Ik zou niet zeggen dat je een maand met vakantie bent”, zei een vriend tegen me terwijl hij de drie punten van zijn vork in het laatste stuk lasagne prikte. “Nee, dat ga ik ook niet zeggen”, was mijn antwoord.
“Ze schonken alle jaren van hun leven aan dezelfde postcode”,
Ondertussen woon ik alweer elf jaar in Tilburg Noord en in die elf jaar nam ik drie keer ontslag. Ik gunde mijzelf drie sabbaticals. Tijdens deze sabbaticals zorgde ik ervoor dat ik me in New York, Bangkok, Chiang Mai, Jakarta en op Bali, Koh Lanta en Koh Samui thuis voelde. Een detail dat ik vaak tussen neus en lippen door met mensen deel. Waarom eigenlijk? “Ga je nou alweer op vakantie?!”, was de standaard reactie van mijn één na laatste werkgever. “Ik vind het geweldig wat je doet!”, zei hij vervolgens op een aanmoedigende toon. En toch .. Toen ik op een bepaald moment een interessant voorstel aan ’m deed, vier weken afwezig in een periode waar de mogelijkheid tot sales bedrijven minder interessant zou zijn (tussen Kerst en Oud & Nieuw) in combinatie met extra aanwezigheid op de momenten dat ik zou kunnen knallen, was de reactie: “Ja, weetje, straks willen de andere collega’s dit ook. Je snapt dat ik daar rekening mee moet houden”.
Ha! I have you in the woodgrip,
Of OSAE-KOMI. Geen idee hoe ik deze brug wil maken. Alsof we met z’n allen in een soort van houdgreep liggen. Ik laatst een post op LinkedIn voorbij zag komen waarin gezegd werd dat werkgevers rekening moeten houden met wat individuele medewerkers ECHT belangrijk vinden. Primaire, secundaire en misschien wel persoonlijke arbeidsvoorwaarden. Dat lijkt vaak onbegonnen werk, maar dat is niet zo. Zo ook in mijn geval. Mensen verschillen in wat ze ECHT belangrijk vinden. Dat mijn collega’s misschien wel net zo’n keuze zouden maken als mij, was een aanname. Allesbehalve! En was het wel zo geweest .. Dan ook geweldig, toch? Heb je enig idee op wat voor een manier een sabbatical een individu kan verrijken? Gelukkig ging hij uiteindelijk toch akkoord met de deal, onze ondernemende gedachtes samensmeltend.
We zwijgen over de onvrijheid van ons leven
De periodes van afwezigheid laten mij floreren in mijn doen en laten. Het misschien de indruk kan wekken dat ik met een periode van afwezigheid als deze ‘NEE’ lijk te zeggen tegen mijn klanten, dat neem ik dan maar wel voor lief. Want, de paradox is dat ik een ontzettende JA tegen ze zeg .. In alle opzichten.
Het is van een onschatbare waarde dat je in harmonie blijft met de keuzes die je bewust maakt
Laat je door zoals het ‘hoort’ niet van de wijs brengen. Het draait niet om de standaard, het te strakke maatpak voor velen, het keurslijf .. Maar om devotie. Mijn toewijding, bezieling, hoe je het ook noemen wilt moet er zijn als ik dan weer eens als een soort van dirigent voor een groep sta. De vrijheid die ik mezelf toe eigen, een pauze, precies zo vormgegeven zoals ik ‘m wil .. Zal er direct voor zorgen dat ik complimenten als: “Jij laat mij anders naar situaties kijken”, “Jij kon mijn woorden precies terughalen en liet mij alsnog aan het woord”, “Ik wil je enorm bedanken voor de trainingen en de open gesprekken die wij allemaal hebben kunnen voeren”, “Je onthield wat iedereen gezegd had en hield daarmee op de juiste momenten een spiegel voor”, zal blijven ontvangen.
Wederom een WIN-WIN situatie, wat mij betreft