18 aug Iets bleef hunkeren. Zij.

Voor het eerst in mijn leven schrijf ik vanuit het vliegtuig. Achttien maanden verstreken zonder een écht vertrek en dan nu ineens weer in de lucht, onderweg naar Barcelona. De rust die ik in mijn lichaam voel, kan ik niet met woorden beschrijven. De afgelopen vijf uur leefde ik in stilte .. “Bedankt voor het brengen. Tot over ’n klein maandje!”, waren mijn laatste woorden, terwijl mijn rechterhand een zwaaiende beweging maakte. Ik zei mijn vader gedag. Nu, op dit moment .. Voel ik de creativiteit door mijn lichaam stromen en de manier waarop mijn vingertoppen lichtjes over het toetsenbord van mijn laptop dansen, voelt aangenaam.

Ik neem ’n slok en twijfel waarover ik wil schrijven,

Om daadwerkelijk te kunnen schrijven, daarvoor is inspiratie nodig. De combinatie van de woorden daadwerkelijk op papier krijgen en verdwijnen in andermans verhaallijnen is voor mij een vereiste. Ik lees, laat me inspireren en verdwaal vervolgens in mijn eigen gedachtewereld. Mijn eigen, soms wat dromerige, bubbel. Hoe ouder ik word, hoe vaker ik mezelf hoor zeggen dat de tijd vliegt. Verzeild lijken te zijn geraakt in een sneller tempo. Ieder jaar weer anders is. Ieder jaar even waardevol. De stappen die ik tegenwoordig zet, eigenlijk moet ik stapjes zeggen – alles op zijn tijd, .. Zet ik bewuster dan ooit tevoren. En dat laat me glunderen.

Ik weet dat ik iets anders wil. Iets dat meer van me vergt.

“Misschien zijn we allemaal fantasten en is het alleen de manier waarop we met feiten omgaan die ons tot realisten maakt”, een zin die me in het oog sprong. Woorden van onschatbare waarde. Ik lees ze, neem ze in me op en borduur voort. Het ontrafelen gaat door. Iets of ‘het’ anders willen. Opmerkzaam door het leven gaan. Bijzonderheden boven tafel krijgen. Pionieren. Nieuwe en onbekende zaken tegemoet treden. Mijn verbeeldingskracht voeden, zodat de woorden blijven stromen en ik ze op ‘papier’ krijgt. Ik type, want ik heb zo’n ontzettend lelijk handschrift. 

Press PAUSE/play

“Waar staat jouw tattoo voor?”, een vraag die hoort bij de zomermaanden omdat dan de, helaas, mislukte tattoo zichtbaar is. Ook een onderdeel van het leven, mislukking. De tattoo staat symbool voor hoe ik mijn leven leef. Briljant in al zijn eenvoud. “Mevr. van Dongen houdt er niet van om te lang in dezelfde situatie te verkeren”, een conclusies uit een van de ooit afgenomen persoonlijkheidstesten. Passie voor nieuwe ervaringen, het geheim achter persoonlijke groei. Waarom? Omdat jezelf blootstellen aan nieuwe ervaringen als direct resultaat heeft dat je brein nieuwe cellen en verbindingen maakt. Ik dus eens in de zoveel tijd BEWUST op PAUZE druk, om vervolgens weer op PLAY te drukken. Zo’n PAUZE staat in het teken van inzoomen op mijn gemoedstoestand en reflectie op de gemaakte keuzes. Toewerken naar vrijheid. Balans. Rangschikken. Mezelf vrijheid gunnen. Puzzelen.

Become more committed to your dreams than you are to your comfortzone

“En wij maar werken ..”, ik geloof in keuzes en mijn ietwat afgezaagde reactie kan dan soms zijn: “Tsja, daar kies je zelf voor.” Niet eens om de boel af te zagen of de ander af te kappen. Vaak krijg ik het de ander niet uitgelegd, waarom ik streef naar, kies en zolang het mogelijk is niet zal kiezen voor dat wat de maatschappij me voorschotelt. Een hint van wat het zou kunnen zijn kreeg ik, lang geleden, tijdens mijn sabbaticals. 

Vrijheid. Wat is vrijheid?

Ooit eerder schreef ik eens het volgende: Als ik je zeg dat vrijheid mijn Bentley is .. Vrijheid mijn promotie. Vrijheid mijn vrijstaande huis. Vrijheid voor mij gelijk staat aan goud. Minuten voor mij belangrijker zijn dan euro’s. Ik dat een prima ruil vind. De wereld aan mijn voeten ligt .. Ik me als een vis in een oceaan voel. Kan voelen. Mag voelen. Ervoor kies me zo te voelen.

Ik niet val omdat ik viel, ik zal vallen omdat ik sprong

.. Wanneer drukte jij voor het laatst op PAUZE?