29 sep Hoe kom jij tot een keuze?

Een artikel geschreven vanaf het strand van Barcelona. Een keer wat anders, zo tussen de zandkorrels, het geluid van zeewater en de warme zomerlucht. Laat ik beginnen met het citeren van de volgende woorden: “Je denkt vaak dat je een belangrijke beslissing moet nemen en dat veroorzaakt een angstig gevoel in je buik. Dit komt omdat je je hele leven lang al probeert beslissingen te nemen die in de toekomst tot een zeker resultaat moeten leiden. Maar ken je de dag van morgen? Iedere paar seconden van je leven maak je keuzes; je kiest waaraan je denkt, wat je zult doen en wat je niet zult doen. Ga daarom eens na op welke wijze jouw denken die keuzes maakt.”

Wat is de structuur van jouw denken?

Zesentwintig dagen Barcelona. De keuze voor een levendige stad, boordevol verborgen situaties. Een langere periode omdat ik graag wil aarden. Blenden. Volledig op wil gaan in het Spaanse avontuur. Iedere dag stond bol van keuzes .. Zo ook deze situatie. Terwijl ik onderweg was naar mijn favoriete koffietentje werd ik, op straat, aangesproken door een Ierse kerel. De wanhoop in zijn ogen zichtbaar. Zijn eerste ochtend in Barcelona. De avond ervoor kwam hij aan en niet veel later werden al zijn spullen gestolen. Hij was werkelijk alles kwijt, kon zijn verblijf niet vinden en kon niet inloggen op zijn Gmail want hij had geen telefoon. Hij zou beginnen op de universiteit maar vandaag, vrijdagochtend, was er niemand aanwezig .. Lang verhaal kort, ik koos ervoor hem te helpen. Het telefoontje dat hij pleegde, met mijn telefoon, ging helaas rechtstreeks door naar zijn moeders voicemail. Hij sprak ‘m in. Een Western Union transactie met zijn moeder ging ‘m niet gaan worden, helaas. Naarmate de minuten verstreken .. Zorgde zijn rommelige verhaal ervoor dat ik hem het geld dat hij aan me vroeg niet zou gaan geven. Mijn onderbewustzijn werd getriggerd door allerlei ‘slordigheden’, de ingesproken voicemail en de waterval aan woorden. De keuze om met hem naar een pinautomaat te lopen, liet ik aan me voorbij gaan (leek me niet heel verstandig, achterdocht, gebaseerd op Cees van der Spek-achtige-verhalen). Ik verontschuldigde me, legde hem uit dat als zijn moeder op had genomen de situatie anders was geweest, zei hem gedag, nogmaals ’n sorry .. En liep door naar mijn favoriete koffietentje.

One cappuccino to-GO please, gracias!

Met de cappuccino in mijn hand nam ik plaats op een bankje, de situatie inmiddels van me afgeschud. Langzaam dronk ik mijn koffie, las in alle rust mijn boek en liet mezelf regelmatig afleiden, mijn ogen los van de pagina’s, door twee Spaanse meisjes die op een speelse manier veren van duiven verzamelden.

DE PANIEK

Mijn ogen zagen de bruine kleur van mijn portemonnee niet meer, tijdens de zoektocht naar een pen in mijn tas. Zo’n moment dat je voor de zekerheid nog eens alle spullen, één voor een, uit je tas haalt.. “Neee .. ”, zei ik, op een bijzonder kalme toon tegen mezelf. Schakelen. “Wat ben ik werkelijk kwijt? Pinpas, .. Aah nee, SHIT! De sleutels van mijn appartement.”

Zonder te vloeken greep ik al mijn spullen bij elkaar. “Dit is jouw karma”, was een van de stemmetjes die me toesprak. Nog geen half uur later was ’t dan dus mijn beurt. Ik ademende in en uit, accepteerde sneller dan ooit tevoren de situatie .. Wilde de paniek niet voelen want paniek zou me nergens brengen. Ik herinnerde me dat ik mijn portemonnee had neergelegd op de coffee-counter. “Eigen schuld”, ’n ander stemmetje aan het woord, terwijl ik in een rap tempo de straat over stak. Het gevoel van hoop – “Ik denk dat ‘ie er nog wel ligt” – gaf zich langzaam vorm en kwam uiteindelijk boven drijven, waardoor ik mijn pas automatisch vertraagde. Dat laatste bleek juist. Een klant had mijn portemonnee aan de Barista gegeven en hij had ‘m vervolgens netjes in een lade opgeborgen. “Yes, you left your clutch .. Here you go”, de opluchting viel als een deken over me heen.

Het is zoals het is,

Zou prima bij deze situatie passen. Toch zette dit tafereel me aan het denken. Was dit karma? Had ik de situatie van de Ierse kerel verkeerd ingeschat? Welke les kon ik hier uit trekken? Later, tijdens een telefoongesprek met een vriendinnetje, vertelde ik haar het verhaal en zij zei lachend: “Dit kan alleen JIJ!”, waarop ik antwoordde: “Jaa .. Ik dacht écht, wat voor les moet ik hier nou uit halen?” De reactie van mijn vriendinnetje, scherp als ze is, was: “OF Suzanne, gewoon even helemaal niets denken.”

Geloof niet alles wat je denkt

Heerlijk als vrienden, zelfs als ze niet bij me zijn, me een spiegel voor houden. Wat viel je op aan mijn manier van denken? En veel interessanter nog .. Wat valt je op aan jouw eigen manier van denken?

Ben je streng voor jezelf? Zoek je naar argumenten? Naar feiten uit het moment? Of grijp je naar het irrationele? En .. Als je daar dan achter bent, welke emotie(s) hebben deze gedachten als gevolg?

“Het is zoals het is ..” Hoeft namelijk niet altijd zo te zijn.