26 apr Het recht om onbereikbaar te zijn

Daar waar de ‘ja maar hij’ mij werd afgeleerd door: dus als hij in de sloot springt, spring jij er achteraan? En ik vermoed dat ik daarin vast niet de enige ben geweest. Een collectieve afspraak, zoals beschreven in het Nu.nl-artikel: ‘Het recht om onbereikbaar te zijn voor de baas is een utopie’, me dan toch ineens in beweging brengt en ik me afvraag hoe het komt dat we ons vaak willen verschuilen achter een collectief.

Heb je daar nou echt het collectief voor nodig?

Je eigen Utopia creëren, is echt niet onmogelijk lieve mensen. Schrijft zij die zich altijd al bewust is geweest van het feit dat ze school en privé gescheiden wilde houden en zakelijk en privé het liefst ook. Hoe dat zich vormgaf in de praktijk? Dat ik jarenlang thuis geen internet had bijvoorbeeld. Een keuze. Een duidelijk getrokken grens en heus weleens de opmerking van mijn manager dat hij dat onbegrijpelijk vond. Daarover had ik verder geen oordeel. Ik wilde namelijk mijn huis een thuis laten en er vooral geen kantoor van maken.

Het digitale tijdperk

Waarover ze schrijven dat dat eigenlijk de grootste invloed heeft. “Werk- en privétijd lopen door onze mobiele apparaten steeds verder in elkaar over”, een van de belangrijkste argumenten waardoor het ‘recht op onbereikbaarheid’ af en toe opduikt als een van de arbeidsvoorwaarden in een cao-akkoord. Blijkt zelfs dat er al een paar jaar een wetsvoorstel in Den Haag ligt. Oh en in Frankrijk bestaat het recht al. Collectieve afspraken vanuit een administratief oogpunt en de vertegenwoordiging van een bepaalde branche, vind ik als mens ontzettend logisch .. Maar als het aankomt op een individueel belang, zeg ik: daar zou je toch helemaal geen collectief voor nodig moeten hebben?

Weten wat JIJ belangrijk vindt

En dat als jouw vertrekpunt nemen. Want als jij bijvoorbeeld kan zeggen dat je niet voortdurend aan wil staan .. Dan kan je jezelf daar toch aan houden? “Als iedereen deelneemt aan die WhatsApp groep dan moet ik dat denk ik ook maar doen?” Daarop kan het antwoord gewoon NEE zijn. Schrijft zij die er bewust voor gekozen heeft om zakelijk gezien niet via WhatsApp benaderbaar te zijn. Ik heb daar al jarenlang allerlei gedachten over, welke versterkt zijn sinds de blauwe vinkjes. Waarop ik nog áltijd de reactie krijg dat je dat uit kan zetten en dat je groepsapp-meldingen kan dempen. Het is en blijft een NEE. Ik ben op voldoende manieren bereikbaar.

“Het wordt blijkbaar een probleem als mensen druk voelen vanuit de werkgever om te reageren”

Een vraag die als eerste bij me opkomt is de volgende: wat is dan precies die druk? Zou je mogen stellen dat ‘druk voelen’ irrationeel is omdat je het voelt, dus wat zijn dan precies de feiten? En op basis van die feiten bestaat er de mogelijkheid om feedback te geven, toch? Want het recht op het aangeven van jouw grenzen of mededelen wat voor effect het op jou heeft, ligt daar ook al een wetsvoorstel voor in Den Haag? Nee toch?

Voicemail

Als jij ’s avonds van de quality time met jouw vrienden wil genieten, zoals ik dat op een avond in 2020 deed .. En de directeur jou belt, in mijn geval de Franse directeur, dan heb je de keuze om naar jouw scherm te blijven kijken en dat is precies wat ik deed. Uit principes, maar ook omdat ik wist dat ik alles had gedaan binnen de juiste tijdsspanne en tevens duidelijk vermeld had wat mijn bereikbaarheidstijden waren. Dat hij uitliep op zijn planning, betekende niet dat mijn planning daardoor moest veranderen.

En jij .. Wat vind jij?