08 mrt Een zondagochtend met een kater,

Een uitgebreid ontbijt, want daar hou ik van en een goed gesprek met de vriendin tegenover me. Het is altijd van: “ik vind dit zo lekker, een broodje met kaas”. En dan hoor ik een ander gelijk reageren met: “oh nee, ik niet hoor, doe mij maar pindakaas”. Het vertrekken vanuit jezelf lag ineens tussen de croissantjes, de scrambled eggs, de pancakes en de cappuccino op tafel. Een glimlach op mijn gezicht bij het horen van dit nieuwe detail. Hoewel ik het ergens al wel wist, want zij is de enige vriendin die een vervolgvraag stelt als ze interesse toont in mijn gemaakte reizen.

Doe mij maar ..

Ja, doe jou maar. Waarom denken we nooit eens: hey waarom vind jij dat nou eigenlijk zo lekker .. Een broodje kaas? Precies dat waar mijn vriendin zich bewust van was en is. Zij het egoïstisch van zichzelf vindt om het ‘gesprek’ te kapen. Een detail waar Elke Wiss het ook veelvuldig over heeft. Het liefst dus gewoon ietsjes meer neigen naar de sneakers en dan Socrates. Jezelf een moment wegcijferen en eens ontdekken. De details die je te weten komt, zullen je verbazen!

Het vinden van een vraag,

Is een uitdaging op het moment dat je denkt dat je het antwoord al weet of wanneer je denkt dezelfde taal te spreken. Lees hieronder maar eens. Het verhaal van Bart die recent op vakantie was geweest met het vliegtuig:

“We zouden om 14.00 uur volgens schema vertrekken. Iedereen was aan boord, bagage opgeruimd, klaar voor vertrek. Maar er gebeurde niets! De motor startte niet, we vertrokken gewoon niet. Vervolgens hebben we drie kwartier moeten wachten voor we eindelijk gingen vliegen”. Jair knikte, luisterde, humde en zei: “Ja, dat is heel irritant”. En vervolgens zocht hij naar een vraag. Hij vond er geeneen. Ik vroeg hem waarom hij niet op een vraag kon komen. “Ja, het is wel een helder verhaal eigenlijk. Heel herkenbaar.”

Weet je alles van Barts ervaring? vroeg Elke Wiss vervolgens

Nee, dat wist hij niet. En in klantgesprekken, sollicitatie- en verzuimgesprekken, gesprekken met vrienden of met collega’s of überhaupt in gesprekken kan dat énorm interessant zijn. Maar als we onszelf niet trainen en blijven denken dat we dezelfde taal spreken gaan we voorbij aan .. Ja, waar gaan we dan eigenlijk aan voorbij?

Verbinding

Aan de diepte. Aan details. Je blijft dan vooral aan de oppervlakte. Of je dan wel échte gesprekken hebt, blijft de vraag. De oppervlakte die zich als volgt vorm geeft: “We hebben een leuke vacature”, en daar wil je direct al dieper. Aanslaan op het woordje leuk en dieper graven. Waarom is het een leuke vacature? Wat levert het de potentiële nieuwe collega aan leukigheid op? Of check even in bij jezelf .. Wat zijn de details die jij er zo leuk aan vindt?

Wat zegt die ander precies

Of een oppervlakte als deze: “Er ligt te veel op mijn bord”, en als jij het denkt te weten ná deze uitspraak is dat een aanname die je wilt onderzoeken. Wat ligt er dan precies op zijn of haar bord? Wat hoort er op het bord te liggen en wat valt onder de categorie ‘teveel’? Kom je tot de conclusie dat hij of zij deze taken vanaf het begin al deed, wat maakt het dan dat het nu te veel is? En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Is het tijd voor een (communicatie)-training?

Bron: Socrates op sneakers – Elke Wiss