06 jan Een oud klasgenoot en zijn treffende woorden,
Bij economie zaten we aan dezelfde tafel en, als ik het me goed herinner, zat hij tijdens geschiedenisles voor me. Geen beste vrienden, dat moet ik toegeven, gewoon klasgenoten. Beide niet op de voorgrond, toch staat hij in mijn geheugen gegrift. Velen jaren later ineens LinkedIn connecties en tijdens het bekijken van zijn profiel ontstond er bewondering. Ik denk door de verrassende wending, misschien? Nooit gedacht dat hij docent als beroep zou kiezen. Het staat ‘m wel.
Verder scrollend zie ik iemand die krachtig uit zijn woorden komt en de Nederlandse taal machtig is. Wat eigenlijk haaks staat op hoe ik hem ooit heb leren kennen. Interessant! Nog interessanter is dat hij maanden later, met zijn geschreven woorden, mijn aandacht trekt;
“Begin ik aan iets omdat ik er plezier aan beleef of omdat ik er rendement uit wil halen. Mijn emotie laat me kiezen voor het eerste, mijn ratio voor het tweede. Het is niet makkelijk, maar de gesprekken die ik afgelopen tijd heb gevoerd, wijzen me de weg naar het midden. Daar waar hart en hoofd samenkomen.”
Wat me zo ontzettend treft is dat hij publiekelijk durft toe te geven dat hij weleens vergeet wat hij al heeft. Een stabiele situatie, met zicht op een fijne basis voor de toekomst. Geen beginnend docent meer, ook nog niet heel ervaren maar met het doorzettingsvermogen van de afgelopen jaren een nieuwe fase bereikt. Sterk bewust van zijn intrinsieke behoeften, en het besef dat deze behoeften tot op heden nog iets wat ondergeschikt zijn gebleven aan de gelegde basis.
“Ik voel nu ruimte om mijn intrinsieke behoeften te gaan integreren in mijn onderwijsloopbaan. Ik wil me dan ook gaan bijscholen om met genoeg professionele knowhow, op termijn, theaterlessen te geven en theaterstukken te maken. Want cultuur, daar hebben zowel het onderwijs als ikzelf nooit genoeg van.”
Bewondering maakt zich meester van me. Zo treffend, moedig en herkenbaar. Velen onder ons blijven doen wat ze deden en daardoor krijgen wat ze kregen. Velen onder ons zien de middenweg niet. Laten hart en hoofd, zoals mijn oud klasgenoot zo mooi omschreef, niet samen komen. Belemmerende gedachtes, gebaseerd op angsten of patronen .. Hebben de kracht ons tegen te houden in dat wat we werkelijk willen. Terwijl er zóveel wegen naar Rome zijn en alleen de eerste, ja, de eerste stap nodig is.
Baby steps count, as long as you are going forward
“Gooi nooit oude schoenen weg voordat je nieuwe hebt, zegt het spreekwoord. Ik gooi ze niet weg en ben dat ook niet van plan. Ik poets ze totdat ze glanzen. Ik spring in het diepe, maar ik koester wat ik heb.” Aldus mijn oud klasgenoot.
Doen wat we écht willen is moeilijk, omdat het niet altijd samengaat met garanties. Aan welke van de twee geef jij op dit moment het meeste gehoor, jouw hart of jouw hoofd?