19 jan Een beetje geluk in momenten van PECH vinden,

Als de ene deur zich voor je sluit en er dan altijd weer een andere deur lijkt te zijn die vanzelf open gaat, is dat wel of geen toeval? “Soms wil ze het opgeven. Soms, als iets mis gaat, iets kleins als dit .. Zou ze er het liefste gewoon mee stoppen”, las ik ooit eens ergens. Doordat het voor mij dan vaak als opgeven voelt en ik dat niet graag doe, zet ik door. Mijn gevoel even kort vastgegrepen, want een sluitende deur doet iets met me.

Jezelf beschermen tegen negativiteit

Afgelopen zomer viel mijn keuze op Barcelona. Terwijl alle landen geel als kleurcode hadden, koos ik voor oranje .. Klikte op IDEAL en betaalde het ticket. Eindelijk zou ik weer eens voor langere tijd in het buitenland verblijven. Niets leek minder waar. Twee weken later kleurde Spanje rood. Negatief reisadvies. Ik annuleerde mijn geboekte verblijf voor de zekerheid. Niet omdat ik als drijfveer zekerheid heb trouwens, nee .. Ik hou er gewoon niet van om onnodig geld te verliezen. “Ná anderhalf jaar wil Suzanne ook een keertje weg hoor.”, zei ik in mezelf. Ja, ook in mij bestaan nog steeds het ‘zie je nou wel’ en het ‘dit is toch ON-GE-LOFELIJK’-stemmetje. De ondertoon altijd hoorbaar. Maar na lange tijd blijft de ondertoon de ondertoon. Er is niet langer meer sprake van een transformatie naar de oppervlakte, geen boventoon meer. Ik accepteer sneller. Handel en besluit. Explodeer al lang niet meer zoals ooit tevoren.

De uiteindelijke beloning,

Zeven dagen voor mijn uiteindelijke vertrek kleurde Spanje geel. Een soort van geluk bij ’n ongeluk, zoals ze dat weleens zeggen. Ik had mijn ticket niet geannuleerd omdat ik daar simpelweg geen zin in had. Het ticket bestond voor het grootste deel uit een voucher .. ‘Dat geld was ik toch al kwijt’, was een van de argumenten. Steeds vaker voelt het voor mij alsof ik een beloning ontvang voor mijn kalme reacties. De persoonlijke groei rondom mijn irrationele gedachten.

Think of this unfortunate injury, as a great opportunity

Je zal maar vanuit stilstand ineens op de grond vallen. Nou, het enige dat je dan kunt denken is: “Thank GOD dat ik niet VIRAL ben gegaan”. Tijdens mijn val hoorde ik van alles in mijn enkel kraken en mijn schouder brak uiteindelijk mijn val tegen de trottoirband. Ik stond op en zei lachend: “Serieus Suzanne? HOE DAN!”. Strompelend naar huis, mijn moeder aan de telefoon en een enkel waarvan het formaat met de stap toenam. Een bezoekje aan de supermarkt, de vriesafdeling, een zak doperwten in mijn mandje en in mijn Spaanse appartement met ’t voetje omhoog. Ik vond rust in het feit dat mijn enkel niet gebroken was. Een les en ’t bijbehorende besef, toch wel, dat een ongeluk dus daadwerkelijk in een klein hoekje zit. En .. Ik vond de rust om te schrijven. Heeft ‘alles’ dan echt een reden? Nou .. Laat ik het houden op dat ieder nadeel daadwerkelijk zijn voordeel heb én andersom, lees met ’n Amsterdams accent.

“Hoe terughoudender zij is, des te intenser lijken de triomfen die zij inwendig viert”

Van micro naar macromanagement lijkt het soms wel. Het leven is een aaneenschakeling van momenten. Waarom in blijven zoomen op één moment? In een bubbel van rust, doordat mijn gedachtes rationeler zijn en daardoor perspectieven met mezelf deel, mezelf uiteindelijk terug vinden. Mezelf herpakken, zodat ik koers kan blijven varen. Dat bijna serene moment waarop ik dan voor mezelf nadenk over wat er daadwerkelijk is gebeurd.

“Zij schrijft alles wat aan toeval of omstandigheden te wijten is bij op het conto van haar talent”

Een volzin uit een van mijn gelezen boeken. Ook een manier van beredeneren natuurlijk! Voordat ik naar Barcelona vertrok werd een van mijn geplande trainingen gecanceld. Niet genoeg deelnemers, helaas! Ook dat bracht me even aan het wankelen. De onzekerheid greep me naar de keel. Inkomen waarop ik gerekend had. “Ja Suzanne, dit is ook de werkelijkheid”, hoorde ik mezelf denken. Een balans vinden tussen accepteren en voelen. Balans tussen realiteit en ineffectieve gedachtes en dus emoties, met als doel te kunnen anticiperen. Een magneet worden voor de juiste mensen en de juiste situaties. Ik stond mezelf toe de onzekerheid over toekomstige inkomsten te voelen, eens te ervaren wat dat nou precies met me deed. Bij mezelf te toetsen of ik het gevoel wel of niet wilde toelaten. Wilde ik het gevoel effect op me laten hebben? Al vrij snel een ‘tot hier en niet verder houding’. Twee weken later een gemiste oproep, die ik ontdekte tijdens het nuttigen van een Sangria .. “Suzanne, ben jij in oktober beschikbaar voor het geven van een training?”

.. Hoe vaak komt bij jou alles weer op zijn spreekwoordelijke pootjes terecht?