16 mrt Doe jij nog wat je leuk vindt?
Doe ik nog wat ik leuk vind? EN .. Hoe is mijn energielevel? De twee belangrijkste vragen voor mij, sinds 2019. Vragen die een belangrijk onderscheid maken. Namelijk tussen dat wat mijn hart en intuïtie me zeggen en alles dat mij ooit werd ingefluisterd door anderen. Een tijdje terug las ik ergens dat het moed vergt om je hart en intuïtie te volgen, verlangens tot leven te brengen .. In leven te houden misschien wel, bedenk ik me nu.
Ben je het niet gewoon verschuldigd aan jezelf?
In een maatschappij als deze .. Moet je het jezelf gewoon GUNNEN. Althans, dat is wat ik doe. Het leven is maar kort hé? En wat is ‘moed’ of ‘moedig zijn’? De twee vragen, zoals hierboven beschreven, daarop antwoord mijn stem het sterkst .. Waardoor ik niet langer meer verdrink in al het onnodige, dat wat niet meer aansluit op mijn wensen. De woorden ‘ik’ en ‘mijn’ zetten ‘Suzanne’ in de vraag centraal. Het draait om mij, om mijn energie.
Maken wij voldoende gebruik van het menselijk potentieel?
Een héle lange tijd onbewust en vorig jaar .. Toen ik een beetje voor het blok werd gezet dreef het boven: “Waar doe jij het dan allemaal voor? Wat drijft jou?” en het antwoord was ineens daar. Ik toets ieder kwartaal mijn energielevel en stel mezelf de vragen als ik weer eens door de natuur wandel, in een warm bad lig of op een hotelbed ergens buiten mijn eigen woonplaats.
Eindelijk zou ik het voorspelbare achter me laten,
Want dat gaat automatisch als je streeft naar een leven waarvoor je geen vakantie hoeft te nemen, a life you don’t need to take a vacation from, met een ‘I can and I will, watch me!’-mindset. Een romantisch idealisme, motiveert me. Mijn navigatie staat uit en toch bewandel ik voor mijn gevoel nog steeds het juiste pad. De doodlopende wegen waren als lessen die ik blijkbaar moest leren. Al heel vroeg in mijn carrière de absolute grens ontdekt. Dat nooit meer. Punt. Daar ontstond de eerste barst. De haarscheur, onzichtbaar nog, voor mij en ook de wereld om mij heen.
Want waar valt ieders dominosteen?
“Soms denk ik aan alle kansen en mogelijkheden die ik heb gekregen, die zich zomaar aandienden, maar waar ik niets mee heb gedaan.” Neeh, daar kan ik me niets meer bij voorstellen. Jij? Wat is jouw dominosteen van nu? Die op omvallen staat? Een negatieve of positieve kant uit? Hoe reflecteer jij op jouw leven? Op jouw eigen handelen en wellicht jouw eigen keuzes? Misschien zoek ik er allemaal wel teveel achter ..
“Hij heeft de feiten veel te lang ontkend”
En of het dan ontkenning is, jezelf een verhaal van horen zeggen vertellen of iets nastreven waarvan je denkt dat dat dé weg is maar zich uiteindelijk transformeert in een doodlopende .. Ach. Dat mag er allemaal zijn toch? En de spiegel ook. Reflectie, en dat wat het je op kan leveren. Momenten om bij te sturen. Zonder dat het ineens lijkt alsof iemand een stok in je voorwiel steekt en je dus ineens halsoverkop stil staat. Zoals sommige dat hebben, volledig geblokkeerd of terneergeslagen. Opgebrand in de strijd.
De innerlijke kalmte die ik ervaar,
Die gun ik iedereen. Ieder kwartaal, tot nu toe, adem ik diep in, verrast door de helderheid in mijn hoofd. Bevestiging op bevestiging dat mijn keuzes nog steeds de juiste zijn.
En die van jou?