12 apr De oplossingsdiscussie

Als mensen me vragen of ik het leuk vind, dat wat ik doe, antwoord ik volmondig ja. Waarom? Omdat het niet alleen anderen, de deelnemers en de coachees, volop in beweging brengt .. Maar mij ook! Ik krijg wekelijks de kans om een kijkje in eenieders keuken te nemen. Wekelijks luister ik naar ervaringen en verzamelde wijsheden van anderen en als ze dan echt geactiveerd zijn, gaat dat vaak samen met nieuwe termen zoals: de oplossingsdiscussie.

Je hebt van die mensen die áltijd een oplossing hebben

Procesmatig handelen of simpelweg het heft in eigen handen nemen. Zij strooien de oplossingen als confetti in de rondte. Vertrokken vanuit snelheid. Efficiency. De eigen kennis. En het werkt voor hen, maar niet altijd voor de ander. Hoe gaat dat dan precies, zo’n discussie van oplossingen. Zoiets als: “Ja maar, als je het nou op deze manier doet dan ..” gevolgd door: “Ja maar, dat werkt niet want”, “Ja maar”, “Ja maar”.

Als TAAL weerspiegelt,

Dan is de ‘ja maar’ het meest waardevol. Daaraan valt namelijk af te lezen dat ieder bij zijn of haar eigen standpunt blijft. Ieder vasthoudt aan zijn of haar eigen waarheid. Wat mij betreft wil je de zelfredzaamheid bevorderen en wat meer stilstaan bij de uitgesproken woorden. Dat is waarom ik kies voor Transactionele Analyse boven DISC. Een persoonlijkheidsleer die zich voor training, coaching en zelfontwikkeling leent en waarbij de focus ligt op jezelf beter begrijpen maar ook zeker geschikt is als je effectiever wilt omgaan en communiceren met anderen.

Ouder, Volwassene, Kind

De verschillende egoposities die je aanneemt tijdens contact met anderen. De een vaker dan de ander. De egoposities zijn te herkennen aan woorden en zinnen die iemand gebruikt. Een reactie als: pfff, kunnen ze nou echt niet voor zichzelf denken, is een reactie die iedereen zichzelf weleens heeft horen zeggen of denken. De reactie van een kritische ouder. Terwijl je in best practice situaties het liefst de zelfredzaamheid wil bevorderen en dat vraagt dan de volwassenstand.

“Ja, oké. Ik snap het.”

Als leidinggevende kun je ervan uitgaan dat je te maken krijgt met reactieve uitspraken. Waarvan we allemaal wel iets vinden, of althans .. De een sneller dan de ander. Of dat nodig is? Nee. Wat dan wel nodig is, is je bewust zijn van jouw eigen manier van denken. Een reactie op de ‘ik snap het’ zou kunnen zijn: “Wat heb ik je dan net uitgelegd?” en de kans is groot dat een reactie als deze de volgende interpretatie teweegbrengt: heb je wel goed geluisterd of heb je me wel gehoord? Streng en directief dus.

Stimuleer jij de zelfredzaamheid bij de ander?

De vraag is of je de mogelijkheid ziet om de zelfredzaamheid bij de ander te stimuleren. Want wat is het dat je zou willen ontdekken? Een zeer bekende praktijksituatie: “Ik weet niet of ik het kan, ik heb maar weinig ervaring”. Hoe zou jij daar als leidinggevende, teamleider, collega of manager op reageren? Wil je onderzoeken welke ervaring de ander wel heeft? Of waar de ander aan twijfelt? Twijfelen is niet genoemd, de ervaring wel. En is jouw reactie: “Maar wat zou je nu willen leren?”, dan vertrek je puur vanuit jezelf.

“Ik hoor je zeggen dat je maar weinig ervaring hebt. Goed dat je dit aangeeft. Kun je me iets meer vertellen over welke ervaring je hebt.”

Wat levert dit op? Geen onnodig dubbele uitleg, tijdswinst, de ander voelt zich gehoord .. En vast nog veel meer andere dingen.

Tijd voor een training?