04 nov De afzondering groeit, ten koste van sociale integratie.
Te moeten toegeven dat boeken vaak mijn gesprekspartners zijn, vind ik eigenlijk wel iets hebben. Al een tijdje verbaas ik me over mijn medemens en kruip ik vaker dan ooit tevoren in mijn literaire schulp. De laatste tijd verbaas ik me ook steeds meer over de politiek en hun manier van gespreksvoering. Stel mezelf op dat soort momenten de vraag of het komt doordat de druk zo hoog oploopt, in een tijd als deze? Want op momenten dat IK in praktijk zo reageer, zegt het vaak meer over mij dan over de situatie of de ander .. Of misschien zegt het toch wel iets over de ander maar eigenlijk, in de kern, vraagt het dan iets anders van me dan enkel mijn primaire reactie.
“Koekwauzen”, zo schreef Klaas Dijkhoff. “Je bent een aso als .. ”, aldus Grapperhaus en “Je moet gewoon je bek houden”, zei Rutte in alle haast, althans zo leek ‘t.
Weer eens in mijn literaire bubbel gekropen, las ik afgelopen weekend de woorden van Daniel Coleman in zijn boek emotionele intelligentie. Hij heeft het over een medicijn. Nee, niet over een vaccin maar over een medicijn. Namelijk, meer aandacht te besteden aan de emotionele en sociale vaardigheid van onze kinderen maar vooral die van onszelf. Daniel schrijft over maatschappelijk verval, een toekomstig maatschappelijk verval, omdat wij leven te midden van de eerste tekenen van sociale vervreemding en persoonlijke wanhoop.
De afzondering groeit, ten koste van sociale integratie.
Terwijl Coleman aangeeft dat dit alles, de tijd waarin we leven, juist vraag om meer samenwerking en zorgzaamheid. De algemene aanspreekwijze verschoven is van ‘Een prettige dag nog’ tot het uitdagende ‘Wat moet je nou?’
Is dat herkenbaar voor je?
Zodra de geschreven woorden in het boek mijn interne dialoog aanwakkeren, gaat dat vaak als volgt. Emotionele intelligentie, wat valt daar dan onder? Zelfbeheersing, geestdrift, doorzettingsvermogen en het vermogen om jezelf te motiveren. In deze tijd lijkt de structuur van onze maatschappij met steeds grotere snelheid uiteen te vallen en vreten egoïsme, geweld en geestelijke armoede het goede van onze gemeenschap aan. De verdeeldheid groeit.
Vallen we ten prooi aan impulsen?
Ik denk het wel. Want emotie is een impuls, en ook ik heb niet altijd het vermogen deze te beheersen. Emoties zijn impulsen tot handelen. Zelfbeheersing, dialoog en compassie is wat we nodig hebben in deze verdeeldheid waarin we nu leven. Een tijd van verschillende emoties, voor ieder weer een andere.
De vraag is hoe we intelligentie in onze emoties kunnen brengen en daarmee fatsoen in onze straten en zorgzaamheid in ons gemeenschapsleven. Hoe? Daniel Coleman zal het me gaan vertellen. Wordt vervolgd.
Bron: Daniel Coleman – Emotionele Intelligentie