01 dec Dat succes tijd vraagt.

Zo’n dag dat ik mezelf helemaal in een stad als Barcelona verlies. Volledig in de ban van alle details die me in het oog springen. Volkomen in gedachten verzonken. Een dag als deze breng ik door in stilte, terwijl het stadsleven op zichzelf allerhande soorten geluiden tot stand brengt. Zoals bijvoorbeeld het eentonige geluid van de vier wielen onder het board .. Een geluid dat verandert zodra de linker- of rechtervoet de grond raakt en de wielen weer snelheid krijgen. Een geluid dat ervoor zorgt dat mijn ogen zich regelmatig van de pagina’s van het boek dat ik in mijn handen heb los maken. Zonder golven of water, beweegt de jeugd zich al surfend door de straten van Barcelona voort .. Een fenomenaal aanzicht met een hypnotiserend effect. De vrijheid, mijn inschatting, bijna voelbaar.

Een stijl van leven

De wapperende shirts .. In beweging door de snelheid. All stars. Vans. Nikes. Adidas. De broeken, die één of twee maten groter vallen. De tatoeages, de petjes en soms die Jack-Sparrow-achtige look. Geen dertien in een dozijn, zoals de Kardashian look-a-likes in deze wereld. Niet één persoon hetzelfde. Een subcultuur waarin iedereen zo zijn eigen spreekwoordelijke ei kwijt lijkt te kunnen. De creativiteit en de passie duidelijk zichtbaar. Ik observeer deze lefgozers en -dames met veel plezier. Werkelijk een genot voor het oog!

Skateboarding has taught me two things .. That symbolise a meaning of life. How to keep a balance and how to pick yourself up when you’ve fallen

De vastberadenheid. De mislukking, keer op keer. Het breken van de val, de zichtbare pijn. De wrijvende beweging over de heup waarop hij zojuist terecht kwam. De schaafwond op zijn onderrug, inclusief bloeding. Beschermende kleding schijnt niet nodig te zijn .. Waardoor er een soort van nonchalante gloed over het geheel heen lijkt te vallen. Een onbevreesd optreden. De luchtige manier van bewegen op repeat. Balans. Finesse. De aanmoediging van de ‘cameraman’ in de vorm van een lach en ’n boks, na iedere mislukking. Wachten, tot het perfecte shot .. Terwijl de zonnestralen mijn, met factor 50 ingesmeerde, schouders kussen .. Ga ik nog steeds volstrekt op in wat ik waarneem.

Life is like photography, you use the negatives to develop

Vallen, opstaan, vallen en weer opstaan. Het geduld dat nodig is .. De uitputting zichtbaar. Het bewegende straatleven benadrukt dat ze niet alleen zijn. Passerende mensen, als mieren. Het geduld dat perfectionisme van je vraagt. Berusting in de pauze, kalmte. Wachten op. Geduld dat ik regelmatig aan mijn vriendinnen vroeg, voor die éne foto. Het stilte beeld, vrij van voorbijgangers, op toeristische plekken waar altijd beweging is. Lang niet hetzelfde als dat wat deze skaters presteren.

If it’s good, it’s wonderful. If it’s bad, it’s experience.

De “AAAHH!”, het geluid waarin VERDOMME en BIJNA verborgen lag. Dat het ‘m bijna lukte, ik met ‘m mee hoopte, maar het skateboard achter de plantenbak waarover hij heen sprong bleef hangen. “If I do a job in 30 minutes it’s because I spent 10 years learning how to do that in 30 minutes. You owe me for the years, not the minutes.”, las ik laatst. Zeker twintig pogingen verder en nog niet dat éne shot. Zouden ze uiteindelijk de mislukte pogingen ook tonen? De leercurve?

.. De uren die hij eraan besteedde, zonder dat iemand keek?

Want dat lijkt de ware essentie. Dat oefening uiteindelijk kunst baart. Succes tijd vraagt. Geduld vraagt. Doorzettingsvermogen, focus en toewijding.

There are no shortcuts for any place worth going