20 okt Dat het universum mensen bij elkaar brengt,

En we daarom misschien zeggen dat toeval niet bestaat, tsja .. Ik probeer het eigenlijk niet te labelen. Iedere ontmoeting als een los moment te zien. Ze te beleven, zonder er eigenlijk iets van te vinden. Ze overkomen me, en ze eindigen vrijwel altijd met een tevreden glimlach of glundering. Ik hou van glunderen. “I believe people come into your life, either to inspire you or to set an example”, zei een New Yorker tegen me. Tegelijkertijd genoten we beide van onze sandwiches en patatas fritas.

Drie ontmoetingen in Barcelona,

Voor mij dé reminders dat er niet te twisten valt over dat wat reizen me brengt. Over dat wat een andere stad met je doet. Een andere cultuur. Diversiteit in beweging. Kleuren, zonnestralen .. Het buitenleven. De gevonden diepgang, treffend. “What do you think of this view?”, vroeg een oudere Italiaanse man aan me. Een bijzondere ontmoeting, lukraak, op een bankje aan de Spaanse boulevard (inclusief de gepaste COVID-19 afstand). Hij had mijn aandacht. Een vraag waarop hij ZIJN antwoord al klaar had. Hij wilde vertellen, merkte ik. Delen. “The ocean and all the life that is hidden underneath. The amount of water, so much water. I like the horizon, the line that separates the water from the sky”, waren zijn gedachten, en hij deelde ze met me. De bevestiging dat twee mensen naar hetzelfde kunnen kijken maar iets totaal anders kunnen zien. Ik niet veel verder kwam dan de gespierde torso’s, de uitslovende mannen. Mijn blik reikte niet veel verder en bleef hangen bij de openlucht klimrek-achtige gym, pal voor ons.

“What is your priority?”

Dit keer wilde ik zeker weten dat ik een antwoord in de juiste richting zou geven. De Italiaan was notabene de filosoferende kant uit gegaan. “De prioriteiten in het leven”. Een onderwerp waar ik veel over schrijf. – Become more committed to your dreams than you are to your comfortzone – .. Vrijheid onder de loep nemend. Voor mij een prioriteit. Daarom zat ik immers op dit bankje in Barcelona.

Het hier en nu,

Ook op deze gestelde vraag had de Italiaan een antwoord. Voor hem was ‘dit’ zijn prioriteit, een moment als deze. Hij had heel zijn leven gewerkt en kwam steeds meer tot de conclusie dat hij daar met een soort van ‘spijt’ op terugkeek. Melancholisch. Hij steeds vaker de waarde zag van de momenten waarin hij zelf centraal stond. Hij sinds kort aan het koken geslagen was en hij daarvan genoot. Hij in de weekenden dat hij naar Italië ging o.a. Parmezaanse kaas mee terug nam naar huis. Verse pasta’s maakte, de Parmezaanse kaas raspte en er een glas verrukkelijke rode wijn bij dronk .. Een beschreven setting als deze maakte hem gelukkig. Zo ook fietsen. Diezelfde ochtend was hij gaan fietsen op de heuvel Montjuïc. Hij had een bankje opgezocht en was neergestreken met het boek “The art of happiness”. Hij vertelde me wat ik al wist. Dat we het ‘NU’ niet ervaren omdat onze gedachten zich regelmatig in het verleden of in de toekomst bevinden. Ik genoot van de herkenning. De verborgen semantiek in onze manier van zijn. “Felicidad”, zei hij, omdat hij niet op het juiste woord kon komen. “Feliz Navidad”, dacht ik in eerste instantie te horen, maar ik wist dat dat het niet kon zijn. Google translate: “Happiness”.

“Are you happy?”

Toen ik op deze vraag volmondig ‘JA’ antwoordde, zag ik voor het eerst verbazing in zijn blik .. Een verbazing die prijs gaf dat hij op deze vraag een ander antwoord had verwacht. Zelf, waarschijnlijk, een ander antwoord had. Iets minder gelijkgestemd misschien? Want wat is geluk. Geluk kent zo zijn context. Zijn eigen definitie. Voor mij staat geluk gelijk aan vrijheid, maar ook dat begrip valt niet in één definitie te duiden. Het is makkelijk om te zeggen dat je gelukkig bent. Toch denk ik dat mijn non-verbale houding tijdens het geven van mijn antwoord .. Mijn héle zijn, meer indruk maakte dan de uiteindelijke uitgesproken woorden. Ik had ’t hem moeten vragen, bedenk ik me nu.

“What a suprise to meet you!”

Zei hij met een verwonderende blik. Een kleine pauze en aanhoudend oogcontact. “What a NICE suprise!”, zei hij nogmaals. Zijn handen grepen naar zijn portemonnee en hij haalde zijn kaartje tevoorschijn. “Here do you have my card. If you ever feel like it, I invite you for a coffee or ONE pasta”, zei hij terwijl hij het kaartje aan me overhandigde. Niet wetende dat zijn kaartje een aantal dagen later gebruikt zou worden door een voorbijganger, die er vervolgens een witte dunne lijn op het glas van zijn smartphone mee zou trekken, tikkend en schuivend .. De poeder in zijn neus verdwijnend. De andere kant van Barcelona. Na een nachtje doorhalen, zag hij mij zitten met een boek en een cappuccino. “Can I use your card?”, ik uhm .. Durfde gewoon geen nee te zeggen.

Geen vers Italiaanse pasta dus, mits het universum ons nog eens bij elkaar brengt.