23 dec COMPROMISLOOS.

Het leek alsof ik Tim Fransen steeds beter leerde kennen, tijdens het lezen van zijn boek. In Tim zag ik iets van mijzelf. Zijn brieven aan Koos, kan ik bestempelen als ware pareltjes en ze wakkerde de drang om te schrijven aan. Afgelopen weekend vond ik ineens mijn geschreven woorden terug ..

Alsof ik op jonge leeftijd al wist, dat er in de wereld één weg is die niemand anders kan gaan behalve jij. Waarheen hij leidt? Vraag niet, ga hem!

Lange tijd, vroeg ik. Had ik veel vragen. Terwijl ik nu op koers ben. Mijn leven uit toewijding bestaat. Mijn leven er eentje is met voldoende ruimte voor impulsiviteit. Een leven vol inspiratie, die me keer op keer ten diepste treft. Een leven waarin ik op sommige momenten met een soort van romantisch heroïsche blik naar mezelf kijk.

Ik oprecht kan genieten van mijn single en vrijwel compromisloos bestaan. Compromisloos in de positiefste zin van het woord trouwens. Het meest blanco geïnterpreteerd. Compromisloos omdat er geen concessie nodig is. Er zijn geen anderen, ik ben alleen.

Ik weet waarom ik voor deze weg, die soms eenzaam is, heb gekozen en zal blijven kiezen. Het zorgt ervoor dat ik een compromisloze toewijding kan hebben die nodig is om iets te presteren. Op deze weg is het net alsof ik een magneet ben voor situaties en mensen die bij me passen. Te mogen merken dat de weg die ik bewandel, in gesprekken, soms iets bij de ander wakker maakt wat in slaap was gesust .. Doet iets met me.

Ik wil zo’n sprankeling zijn.

Ik streef vooral na wat ik de moeite waard vind. Het liefst maak ik een beslissing uit vrije wil. Zonder overheersing van anderen. Het lijkt alsof ik er gewend aan begin te raken. Onafhankelijk, eigenwettig .. Zonder bemoeienis van buitenaf. Terwijl de eenzaamheid ‘m zit in het kunnen delen van dit alles. Omdat het niet altijd te snappen valt. De eenzaamheid zit ‘m in het voelen van de afmatting door teveel werkelijkheid. De volgens-het-boekje werkelijkheid. De oppervlakkige koetjes-kalfjes maatschappij, terwijl ik het liefst ruimte zou maken voor álle verhalen. Een verlangen naar perspectivistische lenigheid.

De belangrijkste ingrediënten heb ik ondertussen voor mezelf bepaald, zodat ik een heerlijk levensgerecht kan bereiden. Ze zijn duidelijk en dienen als mijn houvast. Een gerecht dat rijk is van smaak. Verslaafd aan dit gerecht, en stiekem weiger ik ooit af te kicken. De dingen die de structuur van dit leven in de war kunnen schoppen probeer ik zoveel mogelijk buiten te sluiten.

Soevereiniteit voor een vruchtbare toewijding.

“De soevereiniteit schotelt ons een verleidelijk ideaal voor, waarbij we zo veel mogelijk onafhankelijk zijn van de krachten buiten onszelf en we de prijs van de onzekerheid en afhankelijkheid die bij liefde komt kijken niet hoeven te betalen. Ons bestaan krijgt zin in relatie tot iets anders. Maar er is ook een schaduwzijde, om iets geven maakt kwetsbaar, omdat we ons overgeven aan iets wat we niet onder controle hebben. Onafhankelijkheid in zijn volmaaktste vorm mist net datgene waar het leven om draait.”

Schreef Tim Fransen in één van zijn brieven. Dat zou best eens zo kunnen zijn Tim, op termijn misschien? Maar op dit moment durf ik te zeggen dat ik dat, in deze fase, nog niet zo voel.

Bron: Tim Fransen – Brieven aan Koos