27 mei “Cabin crew, prepare for take-off”

“Is wat ik wil horen!”, zei een vriend van me afgelopen week tijdens een telefoongesprek. Nu, nu sta ik zelf bewust even stil bij het feit dat ik vandaag het vliegtuig in zou stappen. Niets is minder waar, helaas. Stiekem toch wel een groot gemis, in deze periode van regels. De intelligente lockdown, waarin we leven. Een periode van onthouding. Een stilstand van genot. Een soort pauze, of misschien ook niet.

.. Waar sta jij nu bewust bij stil?

We zijn gebonden aan huis. Horeca is gesloten. De filmtheaters eveneens. Géén festivals dit jaar en we stappen niet zomaar het vliegtuig meer in. Ik sta stil bij het feit dat acceptatie bij mij vanaf begin af aan de overhand heeft gehad. Heb mezelf de vraag gesteld of dat komt omdat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten? Deels. Omdat ik de eerste anderhalve maand van dit jaar al een geweldige reis heb mogen beleven? Zou kunnen. Of omdat mijn cirkel van invloed te klein is om me er überhaupt druk over te maken? Ja.

Brengt deze pauze, dit moment van stilstaan .. Juist beweging?

Met onze neus worden we op een aantal feiten gedrukt. Minder keuze. Een wereld die anders is ingericht. Verveel je jezelf al een beetje? Of brengt het juist rust? Is het leven ineens heel overzichtelijk. Ben je tot het besef gekomen dat het hebben van minder keuzemogelijkheden het kiezen per definitie makkelijker maakt. Dat jouw eventuele ontevredenheid veroorzaakt werd door onzekerheid over de juistheid van de keuze of het óverschatten van de aantrekkelijke aspecten van de niet-gekozen optie.

We kennen ondertussen een limiet van anderhalve meter en maximaal drie personen, binnenkort tien. Mis je saamhorigheid? Is ‘fear of missing out’ ineens verdwenen, zoals korrels suiker verdwijnen in warm theewater. Sommige van ons zien deze periode als een periode die je moet benutten. Een periode waarin je tenminste één skill onder de knie zou moeten krijgen of iets zou moeten bereiken. Dat je op z’n minst een van jouw talenten water zou moeten geven zodat het uitbloeit tot? Want, anders .. Was er nooit een gebrek aan tijd, maar een gebrek aan discipline.

Missen we onze vrijheid? Vinden we het lastig om onszelf niet meer zonder nadenken voort te kunnen bewegen. Naarmate de weken verstrijken en de maanden zich bij elkaar optellen, ontstaat er bij mij steeds meer een gevoel van leegte. Het daadwerkelijk in het vliegtuig stappen en op avontuur gaan is één, iets hebben om naar uit te kijken is een belangrijke tweede. Voor velen van ons is reizen een levensstijl. Voor velen een aangename prikkel. Voor mij een manier om creativiteit te stimuleren, in nieuwsgierigheid te kunnen leven en te ondernemen met een niet-zakelijke insteek. Dat is wat mijn opa ooit tegen me zei, “Je bent ondernemend, Suzanne. Je daagt jezelf uit met de reizen die je maakt.” Ik voel nu dus een leegte die toch wel te vergelijken is met een soort van liefdesverdriet, .. ‘Ik mis je’ en dat gevoel accepteer ik ook.

Terwijl ‘besef’ een grote tegenhanger is. Het besef dat ik mijn acceptatielevel voornamelijk te danken heb aan het pad dat ik drie jaar geleden ben gaan bewandelen. “De doorsnee mens weet niet eens wie hij zelf is”, woorden van Jan Bommerez en Kees van Zijtveld die mij destijds triggerde. Ik daardoor op zoek ging naar mijn FLOW en mijn inspiratie tijdens die zoektocht veel verder en dieper zocht dan in de puur economische sferen. Daardoor was ik onbewust bezig met het aanleggen van energiebronnen, die nu als puzzelstukjes lijken te passen in een periode als deze. “De meeste mensen besteden gemiddeld meer tijd aan het plannen van hun vakanties dan aan het verwerven van inzicht in hun leven of het Leven”, schreef Jan, of Kees, of misschien zeiden ze het beide in koor. Ik nam mijn tijd.

.. Tot welk inzicht kwam jij, de afgelopen periode?

Bron: Flow en de kunst van het zakendoen – Jan Bommerez & Kees van Zijtveld | Het dertigersdilemma – Nienke Wijnants